Ik weet dat dit 9 van de 10 keer niet werkt voor kinderen die worstelen met verlegenheid en onzekerheid toch val ook ik hier nog echt wel eens in terug. Als je zoon of dochter ergens tegenop ziet, angst hem of haar in de weg staat, proberen we ze vaak gerust te stellen. “Er is niks om bang voor te zijn, je hoeft niet ban te zijn”. Wat we ze dan eigenlijk mee geven is dat hun gevoel niet klopt. Voor ons is er misschien geen reden, maar vergeet niet dat het nog kinderen zijn en dat elke ervaring voor hun groter kan zijn dan wij direct door hebben. Als je kind zich angstig voelt heeft het geen zin om dit te ontkennen. We moeten het ook niet groter maken dan het is maar het negeren helpt niet. Dan geef je het signaal af dat er iets mis is met het gevoel van je kind. Beter is om dit gevoel te herkennen en erkennen. Dat kan heel simpel door met volle aanwezigheid een knuffel te geven.
Het blijft lastig.
Ik had gisteren een dag dat ik volkomen terug viel in oude patronen, ik onrustig, afwezig en moe was, deed wat ik kon maar ook wel wist dat ik weinig helpend bezig was. Het was typisch zo’n %^&$%#-dag. Dat hebben we allemaal wel eens. Onze dochter zit al een tijdje op zwemles. Dat gaat met best goed. Dat wil zeggen, in het water is ze vrij maar dat er in groepsverband wat wordt verwacht van haar daar heeft ze soms meer moeite mee. Gisteren stond ze om 7:00 u op en het eerste wat ze zei was: ik ga vandaag niet naar de zwemles mama. Lieve meid je mag best wat dingen zelf kiezen maar naar de zwemles moet je heen. Hoe eerder je je diploma hebt.. dat is fijn, zonder bandjes zwemmen.. probeerde ik nog. De hele dag heeft ze vervolgens spanning opgebouwd en heeft ze zichzelf ervan overtuigd dat ze echt niet gaat. Haar vriendje met wie ze samen zwemt zei me na schooltijd ook al gelijk dat onze dochter had gezegd dat ze vandaag niet gaat zwemmen. Eenmaal aangekomen bij het zwembad, wat ook al zeker niet zonder protest ging moest ik haar letterlijk naar binnen tillen. Ze weigerde. Ze wilde niet. Ik zeg altijd “daag uit maar dwing niet”. Ik kon eerlijk gezegd weinig uitdagends meer bedenken en mijn geduld was ook redelijk op terwijl ik met 5 kinderen bij het zwembad was. Ik kwam niet verder dan: “Het wordt vast een leuke les, kom op het is zo weer afgelopen. Het valt vast mee. Komt goed. Je doet het zo goed. Ik loop even met je mee. Je mag een sticker plakken als je klaar bent”. En vervolgens heb ik haar opgetild en letterlijk bij de badmeester neergezet waar ik haar los moest laten. Voelde dit goed? Nee helemaal niet. Maar soms is het even niet anders. Dan loopt het zoals het loopt. Je doet wat je kunt toch? De volgende keer zal ik weer proberen meer helpend en stimulerend bezig te zijn. Dat ik me steeds meer bewust ben van mijn rol, van mijn woorden en mijn gedrag wil niet zeggen dat ik het altijd goed en perfect doe. We zijn allemaal gewoon mens en doen wat we op dat moment kunnen.
Na afloop van de zwemles moest er afgedoucht worden. Ik weet trouwens niet hoe we het presteren.. maar we zijn altijd de laatste die in het zwembad liggen en ook steevast de laatste die weer weg gaan. De kinderen waren aan het douchen maar toen ik mij even omdraaide om de shampoo te pakken had onze jongste zijn kans gegrepen om ook bij onder de douche te springen. Uiteraard met kleren aan en mét poepluier. Even denk ik oh nee!! Help! En dan vervolgens schieten we samen keihard in de lach. Ja dat doe ik vaak op het moment dat het even anders loopt, als de kinderen iets “uitvreten”, het een chaos wordt. Meestal kan ik daar om lachen. Stiekem geniet ik daar van. Kinderen die zich vrij en blij voelen, af en toe een tikkeltje ondeugend zijn, heerlijk. Zo konden we dit zwemlesavontuur toch nog positief afsluiten.
0 Reacties