Iedereen heeft ruimte nodig om zich te ontwikkelen. Als je een kind in een hokje stopt of als je er steeds bovenop zit kan het niet groeien en opbloeien.
Ruimte, ik hou er van als ik de ruimte krijg om mijn eigen gang te gaan. Daarom heb ik ook destijds de keuze gemaakt om voor mezelf te beginnen. Maar ook vind ik het heerlijk om letterlijk ruimte om me heen te hebben. Ik ben opgegroeid op de boerderij met een zee aan ruimte. We mochten deze ruimte ook benutten om te spelen, ontdekken, struinen, klimmen, vallen, op avontuur gaan en kattenkwaad uit te halen. Dat gun ik ieder kind. Maar ik denk dat deze ruimte voor kinderen tegenwoordig soms wat in het gedrang komt. Ik denk dat we ons af en toe te veel door angst laten leiden. De angst voor gevaar, voor ongemak, de angst om anders dan anderen te zijn.
Gun jij jouw kind dat het een keer valt?
We zijn soms zo gericht op hoe we ons kind kunnen beschermen, behoeden voor alle gevaar. En dat begrijp ik heel goed, je wil natuurlijk niet dat je kind iets overkomt. Je kind is je grootste rijkdom. Toen ons dochtertje vorig jaar haar enkel brak bij het duikelrek vond ik dat natuurlijk écht ontzettend vervelend voor haar. Bah wat naar, 3 weken gips. Dat weerhield mij er echter niet van om het haar in het vervolg gewoon weer te laten proberen. Ze duikelt er al weer bijna een jaar lang vrolijk op los. En wat kijkt ze trots iedere keer als ze weer een nieuw kunstje kan. En nee dat oefenen gaat niet zonder slag of stoot.
En je kunt ook gewoon niet alles voorkomen. Vorige maand moesten we met onze zoon van 7 naar de huisarstenpost. Hij had een glip in zijn neus dat gelijmd moest worden. Als ik je vertel waar hij het van heeft gekregen geloof je het niet.. van de stofzuiger! Zo zie je maar. Hij klimt in bomen en in lantaarnpalen, fietst overal naar toe, voetbalt op straat, gebruikt echt gereedschap maar hij beland op de huisartsenpost door de stofzuiger.
Ik denk niet dat het goed is dat we alle obstakels voor onze kinderen weg nemen. Hebben onze kinderen niet gewoon het recht om een keer te vallen en om dan zelf (misschien met een beetje hulp) weer op te staan? Het hoeft niet in één keer goed te gaan. Oefenen net zo lang tot het wel lukt. Daar groei je van. Natuurlijk zijn er grenzen en gebruik je als ouder daarin ook je gezonde verstand.
Zelfvertrouwen wil zeggen dat je vertrouwen hebt in jezelf, in je eigen kunnen. Om vertrouwen in jezelf te krijgen en houden moet je ook sprake zijn van een bepaalde groei. Iets doen waar je je zelf goed over voelt. Als wij als ouders alles voor kauwen en onze kinderen en er niet in vertrouwen dat ze iets zelf kunnen, hoe kunnen onze kinderen dan ooit in zichzelf leren vertrouwen?
Hè wat een gedoe..
Ik persoonlijk kan me niks mooiers bedenken om te zien dan kinderen die buiten vrij aan het spelen zijn. Een paar jaar geleden hebben we thuis een deel van het gazon “opgeofferd” voor een zandbak. Dit is niks anders dan een groot gat met geel zand er in. Niks bijzonders zou je zeggen. Maar wat een plezier, doorzettingsvermogen, samenwerking, fantasie en creativiteit heb ik gezien bij de kinderen alleen al door deze simpele zandbak. Er is wordt uren in gegraven en geknoeid. Jammer dan dat onze achtertuin er regelmatig uitziet als een heuse zandverstuiving om over de vloer binnen nog maar te zwijgen.. Dat neem ik met liefde op de koop toe.
Als we “op avontuur” willen, gaan we soms net als zovelen samen met onze kinderen naar een aangelegd “avonturen pad”. Bij het avonturen pad of blotevoeten pad dáár mag je vies worden, mag je klimmen en klauteren over bomen, van het pad af, door de sloot en daarna nog even afkoelen in de “modderpoel”. Het is een ontzettend leuk familie-uitje. Toen ik mijn vader een keer uitlegde waar we met onze kinderen heen waren geweest reageerde hij: ‘Oh, dat is dus zoiets wat wij vroeger iedere dag deden’. Ja dat dus. Gelukkig komen er steeds meer natuurlijke speelplekken voor kinderen, dat vind ik een mooie ontwikkeling. Laat je kind gewoon kind zijn, vies worden hoort daar bij. De allermooiste kinderkleding vind ik stiekem toch wel de kleding die onder de vlekken zitten, de vlekken van plezier en van vrijheid.
Maar ja wat zullen ze daar van denken?
We zijn soms met z’n allen zo bezig met elkaar, met het vergelijken en aanpassen. Voor onze kinderen willen we de mooiste kleding, de duurste fiets, het nieuwste speelgoed. We laten ons leiden door de angst er anders niet bij te horen. We willen voldoen aan het ideaalbeeld ook al is dat niet wie je werkelijk bent. We verwachten met z’n allen veel van elkaar en ook van onze kinderen. Zijn die verwachtingen reëel? En is dat helpend? Dat vraag ik mij af.
Ik heb er lange tijd wel in geloofd. Ik dacht dat alles perfect moest zijn en vooral dat ik perfect moest zijn. Nu voel ik zelfs een bepaalde weerstand tegen het woord “perfect”. Ik wil helemaal niet perfect zijn, onze kinderen hoeven niet perfect te zijn en ons leven ook niet. Ik vind het heerlijk dat het regelmatig bij ons “huize chaos” is. Het loopt toch altijd anders dan gepland. Perfect willen zijn is niet alleen doorvermoeiend en niet haalbaar, het nastreven maakt het er ook echt niet leuker op. Het gaat er om dat we onszelf kunnen zijn. En daar hebben we ruimte voor nodig. Gunnen we onszelf en elkaar die ruimte?
0 Reacties