Als we om ons heen kijken zijn er steeds meer mensen die niet meer tegen de druk kunnen, de druk die de samenleving ons op legt en ook die we onszelf opleggen. De druk om maar alle ballen hoog te moeten houden. Én een goede moeder zijn, én een carrière maken, én de perfecte echtgenote zijn, én een goede vriendin, én de attente buurvrouw en ga zo nog maar even door. Er zijn steeds meer mensen die het gevoel hebben dat ze niet aan de ‘norm’ kunnen voldoen. Mensen die bang zijn niet goed genoeg te zijn. Bang zijn om fouten te maken. Mensen die zichzelf niet echt durven laten zien, zich veilig verbergen achter hun masker of achter hun social media profiel. Die denken zich beter/anders voor te moeten doen. Mensen waarbij perfectionisme ze in de weg staat. Mensen die niet meer hun kwetsbare en menselijke kant durven laten zien.
Ik sprak vorige week nog een moeder. Ze gaf aan dat ze het zo opmerkelijk vond dat ze in haar omgeving geen andere ouders trof die het lastig vonden om met de verlegenheid en onzekerheid van hun kind om te gaan. Zijn er dan geen anderen? Loopt er dan geen enkele andere ouder hier tegenaan? Ben ik dan de enige die het lastig vindt hoe ik mijn kind hierbij kan helpen? Natuurlijk zijn er meer ouders die hier mee rond lopen, vast ook in haar directe omgeving maar ik denk dat we het soms zo moeilijk vinden om ons kwetsbaar op te stellen. Want dat doe je op het moment dat je hulp zoekt, dat je je verhaal wil delen, je toegeeft dat je het ook niet altijd gemakkelijk vindt, dat je er niet alleen mee blijft zitten. Kwetsbaar is eigenlijk heel krachtig en hét voorbeeld voor je kinderen maar we denken te vaak dat we juist een sterke buitenkant moeten laten zien en onze rug recht moeten houden voor onze kinderen. Hulp vragen past daar niet bij. We kunnen het heus wel zelf. Maar hoe mooi kan het zijn om wat vaker vanuit kwetsbaarheid te handelen. Om in te zien dat je er niet alleen voor staat. Om te ervaren dat er mensen zijn die je verder kunnen helpen. Om te weten dat alles wat je soms nodig hebt een zetje in de goede richting is.
Daarmee ben je ook het voorbeeld voor je kind. Je laat zien dat je niet overal zelf een antwoord op hebt en dat je dat ook niet hoeft te hebben, je hoeft niet perfect te zijn, je mag om hulp vragen, je staat er niet alleen voor en daarmee jouw kind ook niet.
Van wie moeten we aan de norm voldoen?
Perfectionisme zorgt ervoor dat je overdreven onrealistische verwachtingen hebt van jezelf of iemand anders die je niet waar kan maken. Je krijgt daarmee constant het gevoel dat je gefaald hebt, niet aan de door jezelf gestelde norm kan voldoen. Ik denk dat jij als ouder hierin een voorbeeld kunt zijn voor je kind, in negatieve zin maar ook zeker in positieve zin. Hoe zou het zijn als je in staat bent om je overdreven en onrealistische verwachtingen om te zetten in positieve en realistische verwachtingen? Verwachtingen die haalbaar zijn, die je in beweging zetten in plaats van op slot zetten, die je laten groeien? Dat geldt natuurlijk ook voor je kind. Welke verwachtingen heb jij van je kind? Zijn deze verwachtingen realistisch? Zijn deze verwachtingen helpend? Wil je een “perfect” kind óf wil je een kind dat zichzelf echt durft te laten zien met alle mooie en ook minder mooie kanten?
0 Reacties