Ik denk dat ik een jaar of 8 was. De pastoor uit ons dorp kwam bij ons op school omdat hij op zoek was naar nieuwe aanwas voor het kerkkoortje. Zo ging dat toen haha. Ik zie mezelf nog in gang van de school staan toen ik persoonlijk door hem werd aangesproken met de vraag of ik me ook net als de andere kinderen aan wilde melden voor het kinderkoortje. Ik voelde in elke vezel van mijn lijf dat ik dit niet wilde. Maar ja het was wel de pastoor zelf die me de vraag stelde, ik voelde me rood worden, oef lastig hoor nee zeggen, help, wat zal hij denken, is hij teleurgesteld in mij als ik nee zeg, wie helpt mij uit deze vervelende situatie, de rest van de klas gaat er wel bij, moet ik dan de enige zijn die niet gaat.. Verlegen als ik was en hoeveel moeite ik soms ook had om mijn grenzen aan te geven stelde ik hier wel duidelijk een grens en koos ik voor mezelf. Ik zei nee, wat een hele duidelijke ja voor mezelf was. Het zou zo niet bij mij passen om bij het kerkkoortje te gaan. Ik was echt een uitzondering en was één van de weinigen uit de klas die niet bij het koortje ging. Het was misschien veel “gemakkelijker” geweest om ja te zeggen en gewoon mee te doen met de anderen maar dit was echt veel krachtiger.
Ik kom het in de praktijk met regelmaat tegen dat ouders bang zijn dat hun kind er niet bij hoort. Hun zoon doet niet mee met voetballen in de pauze, hun dochter wil niet net als de andere meiden mee doen met de laatste mode maar heeft heel sterk een eigen kledingsmaak, ze hebben geen grote vriendengroep, ze hebben hele andere interesses dan de meeste leeftijdsgenootjes. Lastig, hoe ga je daar als ouder mee om. Iedereen wil er toch bij horen? Dat is wat je je kind gunt. Ieder mens heeft inderdaad de behoefte aan verbondenheid, een mens kan niet zonder. Als je nergens bij hoort kan dat een sterk gevoel van eenzaamheid geven. Maar moeten we mee doen om ergens bij te horen? Om er bij te horen moeten we vooral onszelf blijven. We kunnen pas echt ergens bij horen als we daarvoor onszelf niet hoeven aan te passen. Als we geaccepteerd worden voor wie we zijn horen we er bij. Het allerbelangrijkste voor een kind is om bij het gezin te horen. Om zich volledig geaccepteerd te voelen binnen het gezin. Dat het thuis zichzelf kan en mag zijn.
Ouders zijn soms bang dat als hun kind niet mee doet dat het dan buiten de boot valt. Ik zie het anders. Eigenlijk is het soms heel krachtig dat sommige kinderen er bewust voor kiezen om niet overal aan mee te doen. Wat goed dat ze al zo goed weten wat ze willen. Wat fijn dat ze zo dicht bij zichzelf kunnen blijven. Wat goed dat een kind zo goed het verschil ziet tussen “mee doen” en “er bij horen”.
Het kan natuurlijk ook zijn dat het geen bewuste keuze is van je kind om ergens niet aan mee te doen. Als angst hem in de weg staat is het een heel ander verhaal. Dan zou je kind wel deel willen nemen maar kan het zijn dat de verlegenheid en onzekerheid hem of haar in de weg staat. Dan help ik je graag om samen een kracht te vinden groter dan deze angst zodat jouw kind ook het gevoel kan krijgen er bij te horen.
0 Reacties