Dit gedicht ben ik de afgelopen weken per “toeval” meerdere keren tegengekomen. Het staat voor mij symbool voor je kind in zijn waarde laten en er vertrouwen in hebben. Een hele mooie gedachte. Maar hoe komt het dat dat niet altijd lukt? Ik denk dat er bepaalde verwachtingen in de weg kunnen staan. Verwachtingen die we van elkaar hebben, die anderen van ons hebben en die wij vervolgens van onze kinderen hebben.
Verwachtingen, we hebben ze allemaal. Al vanaf de tijd dat ik “in verwachting” (de naam zegt het al) was van onze kinderen, of zelfs daarvoor had ik al bepaalde onuitgesproken verwachtingen over onze kinderen en over het moederschap. Het is onmogelijk om geen verwachtingen te hebben. Daar is ook niks mis mee. Het is goed dat we ze hebben. Het is wel belangrijk om er bewust van te zijn wat je verwachtingen zijn en er voorzichtig mee om te gaan. We leven in een prestatiegerichte maatschappij. Er wordt echt wel veel verwacht van kinderen, door ouders, vriendjes, school, bij de sportclub enz. Er wordt een bepaald verwachtingspatroon, een vastomlijnd idee van wat er moet gebeuren, geschapen voor kinderen. Dit kan schadelijk werken voor je kind.
Want wat gebeurt er als we té veel van onze kinderen verwachten? Of als de verwachtingen van ons niet aansluiten bij je kind? Als de verwachtingen niet reëel zijn of niet aansluiten bij wat je kind op dat moment kan of wil, dan kunnen ze er simpelweg niet aan voldoen. En dat werkt frustrerend voor zowel kind als ouders. Beide kunnen het gevoel krijgen gefaald te hebben. Als een kind dingen gaat doen om ons te behagen kunnen ze verwijderd raken van hun ware aard. Een kind wil gezien worden voor wie hij werkelijk is. Daarnaast loop je het risico dat je dingen die je kind wél kan en wil over het hoofd ziet. Je ziet je kwaliteiten van je kind niet meer omdat je te veel gefocust bent op waar je kind moeite mee heeft. Terwijl wat als een “gebrek” wordt beschouwt misschien wel het grootste talent kan zijn van je kind. Om een voorbeeld te geven. Ik heb heel lang zelf mijn “rustige aard” gezien als een negatieve eigenschap van mij, mijn “gebrek”. Ik werd vaak verlegen genoemd en dit had voor mij een hele negatieve lading. Totdat ik inzag dat mijn “rust” juist mijn kwaliteit is. Ik ben rustig en overdenkend. Ik mág ook rustig zijn, daar is niks mis mee. Ik zie het nu als mijn kracht. Daardoor voel ik er geen weerstand meer tegen en kan ik meer mezelf zijn.
Welke verwachtingen heb jij van je kind? Hecht jij veel waarde aan prestaties?
Te weinig verwachten daarentegen kan voelen als geen vertrouwen in je kind. Dus het is goed om bepaalde verwachtingen te hebben maar zorg wel dat ze reëel zijn en ook vanuit je kind zelf komen. Wees je er bewust van wat je verwacht. Wij zijn er voor onze kinderen, zij niet er niet voor ons, ze zijn er niet om aan ónze verwachtingen te voldoen. Dat betekent niet dat we onszelf aan de kant moeten zetten maar wel dat we ons vrij kunnen maken van de gedachte dat we van alles moeten verwachten van onze kinderen. Als wij onze kinderen onvoorwaardelijke liefde, het vertrouwen en de ruimte geven om zelfvertrouwen te ontwikkelen dan zorgt dit vanzelf voor hoge verwachtingen bij hunzelf. Geen verwachtingen die door of wie dan ook opgelegd worden maar die komen vanuit hun zelf. De verwachtingen van buitenaf kunnen verlammend werken. Als we dit nou om kunnen buigen naar vertrouwen in ons kind.. Wat je kind kan bereiken zit immers al in je kind zelf.
0 Reacties