Ach, ze is een beetje verlegen.
Het klinkt misschien heel onschuldig. Er zit geen kwade bedoeling achter en het is immers niets ernstigs, verlegenheid. Het heeft voor sommigen ook iets schattigs en liefs. Maar het constant te benoemen heeft mij zeker wel beïnvloed. Graag neem ik je mee in mijn verhaal wat ik denk dat het stempel “verlegen” voor mij heeft betekent.
Ik weet eigenlijk niet anders of ik was op de basisschool het verlegen, lieve, rustige en bescheiden meisje. Zo werd het vaak benoemd. Ik kreeg dan ook al vroeg het stempel “verlegen”. ‘Kan je niks meer zeggen?’ ‘Heb je je tong verloren?’ Wat heb ik dat vaak gehoord. Maar wat valt er dan nog te zeggen? Ik belandde in een soort van vicieuze cirkel. Vond het steeds spannender om in bepaalde situaties te reageren en kroop meer en meer in mijn schulp. Nieuwe uitdagingen ging ik liever uit de weg. Ik ging me identificeren met verlegenheid en leidde een verlegen leven. De verlegenheid voelde ook een soort van veilig, maar dat was maar een schijnveiligheid. Het nam langzaam mijn karakter over. Naast dat ik mij in bepaalde situaties verlegen over kwam was ik natuurlijk nog zo veel meer maar dit liet ik nauwelijks meer zien en ik zag het uiteindelijk zelf ook nauwelijks nog.
Juist bij verlegen kinderen die moeite hebben om zichzelf te laten zien is het belangrijk om wel degelijk op te merken dat ze nog zo veel meer zijn dan verlegen. Het is de kunst om juist wel de kwaliteiten van deze kinderen te zien en niet te veel te focussen op de verlegenheid waar ze moeite mee hebben en wat maar zo een klein onderdeel is van het karakter. Wat aandacht krijgt groeit immers.
Een kind dat worstelt met verlegenheid heeft vaak een wat afwachtend karakter. Ze moeten eerst even de kat uit de boom kijken. Daar is volgens mij helemaal niks mis mee. Probeer daar geen punt van te maken. Gun je kind de kans om de kat uit de boom te kijken. Dat hoort bij zijn karakter. Erken dat je kind misschien wat meer moeite heeft met nieuwe situaties, steun hem daarbij en niet onbelangrijk laat hem met vertrouwen los wanneer het kan. Gun je kind wat meer tijd als hij het nodig heeft, push niet maar motiveer, zit er niet bovenop en probeer ook zeker niet alles voor hem te regelen.
Onze dochter is ook een kat uit de boom kijkster. Ze neemt altijd alles eerst zorgvuldig in haar op voordat ze zich ergens in begeeft. In onbekende situaties krijgt ze regelmatig kriebels in haar buik, wil ze liever veilig bij mij blijven. Maar we willen haar niet het recht te ontnemen om zich te ontwikkelen. Dat doe je door nieuwe ervaringen op te doen. Van nieuwe ervaringen groei je. We accepteren en respecteren dat het haar soms wat meer tijd kost en motiveren haar om bepaalde uitdagingen toch aan te gaan. Als de spreekwoordelijke kat uit de boom is zien we een heerlijk vrij en blij meisje dat apetrots is als ze haar eigen angsten heeft overwonnen.
Het zal kinderen niet helpen om ze verlegen te noemen, een stempel mee te geven. Ik weet dat het zo gezegd is: ‘Kan je niks meer zeggen?’ als er even geen reactie volgt. Het klinkt heel onschuldig en heeft geen verkeerde bedoeling. Maar ik weet ook wat voor impact het kan hebben om dit als kind regelmatig te horen.
0 Reacties