Oordelen, je ontkomt er niet aan. We doen het allemaal, ik ook. Toch vind ik het wel belangrijk om hier even bij stil te staan.
Het is nu al weer meer dan 10 jaar geleden. In het dorpje waar ik ben opgegroeid ging er praat rond, want dat gebeurt in kleine dorpjes als er “iets aan de hand is”. Er was een stel dat uit elkaar ging, ‘he’j ’t al eheurd’. Ik weet nog goed dat mijn moeder toen zei, ‘daar kan ik toch niks over zeggen, dat is tussen hun. Het kan volgende week wel bij ons zo zijn en dan kunnen ze wel over ons zo praten’. Het was alsof ze het aan voelde komen want dat was ook inderdaad zo. Want de week daarna verliet ik mijn ex.. voor mijn man. Dat was een heftige periode maar waar ik in die tijd het meest last van had waren de oordelen. Velen hadden hun oordeel over mij klaar. Er werd weinig met mij gepraat maar vooral over mij gepraat. Ik stond toen niet bepaald stevig in mijn schoenen. Ik kon moeilijk omgaan met kritiek en wilde het graag goed doen. Door het oordelen en zonder te vragen naar mijn kant van mijn verhaal voelde ik mij bovendien niet gehoord en gezien.
Door te oordelen haal je een ander naar beneden waardoor je jezelf weer even iets beter voelt. Maar dit gevoel is maar tijdelijk. Een oordeel zegt namelijk vaak meer over jezelf dan over de ander, het zegt meer over je eigen onzekerheden. Een mening is wat anders dan een oordeel. Bij een oordeel doe je het af als de waarheid, daarmee plaats je iemand in een hokje. Bij een mening sta je open voor een gesprek en kun je uitleggen waarom je iets vindt. Pestgedrag is ook een ander veroordelen. Vaak zijn juist degenen die pesten onzeker en proberen dat te verbloemen door een ander omlaag te halen. Het is eigenlijk onze eigen schaamte die de kwetsbaarheid in de weg staat. We durven daarmee onszelf niet echt laten zien. Door schaamte maken we de werkelijkheid mooier en hebben we de behoefte om een ander slechter af te schilderen om zo zelf beter uit de verf te komen. Als je blij bent met jezelf en je zeker voelt dan voel je niet de behoefte een ander onderuit te halen.
Ik vraag me ook echt wel eens af. Moeten we écht overal wat van vinden? Kunnen we anderen niet gewoon in hun waarde laten en hun eigen gang laten gaan? Wat zijn we soms toch met z’n allen druk met en over een ander. Als we nou gewoon ieder zijn eigen leven zouden laten leven. Wat we ook zouden kunnen doen is je afvragen waarom iemand anders denkt dan jou, waarom iemand die keuze heeft gemaakt. Probeer te begrijpen waarom de ander zo handelt in plaats van het al in te vullen. Je kent immers nooit het hele verhaal.
Wat als deze boodschap ook jouw kind bereikt?
Ik geloof dat je als ouder ook hierin een voorbeeld voor je kind kunt zijn. Als jij anderen accepteert zoals ze zijn en in hun waarde laat zal jouw kind dat voorbeeld overnemen. Als er bij jou in huis veel wordt veroordeelt dan neemt jouw kind dit ook over, jij leeft immers voor. Als je klaar staat met een oordeel en mensen in hokjes plaatst kun je de boodschap mee geven dat een ander niet goed genoeg is. Voor een ander maak je het dan best moeilijk om zichzelf bij jou te zijn, want zichzelf zijn is misschien niet goed genoeg. Als je opgroeit in een omgeving gevuld met oordelen, dan wordt het je best lastig gemaakt om echt jezelf te zijn. Is het dan wel veilig genoeg om jezelf te laten zien? Ben je goed genoeg? Wat we uiteindelijk allemaal willen is dat we ons goed genoeg voelen.
Zullen we de eerst volgende keer dat we ons oordeel weer klaar hebben voor onszelf nagaan of het oordeel misschien meer zegt over onszelf dan over degene die we veroordelen?
0 Reacties