Je wil je ze zo veel mogelijk mee geven, leren, voorbereiden op het échte leven (alsof dat dan nog niet begonnen is), voordoen, behoeden voor de “fouten” die wij gemaakt hebben, de weg wijzen. Kinderen leren veel van ons door naar ons te kijken, wij leven voor. Maar heb je er wel eens bij stil gestaan dat wij minstens zo veel van onze kinderen kunnen leren?
Kinderen leven in het moment.
Ze kunnen echt genieten van de kleine dingen, ontdekkingen die ze doen, dingen die ze waarnemen en die ze creëren. Wij lopen soms met z’n allen zo hard in een draf door dat we de kleine dingen niet meer zien. We overdenken het verleden en piekeren over wat komen gaat en we vergeten in het nu te zijn en te genieten van het moment. Kinderen zijn volledig in het nu. Zelfs als ze nú over 10 minuten op school moeten zijn dat kan ze niet schelen als ze nú nog tien koprollen op het duikelrek willen maken. 
Een paar weken geleden liep ik mee met de avond vier daagse. Het viel me op dat ik die avond zo vaak “doorlopen en niet treuzelen” heb gehoord.. Een aantal jaren geleden had ik waarschijnlijk ook meegedaan met de andere ouders omdat ik dacht dat dat nou eenmaal verwacht werd van mij als begeleider. Maar nu laat ik me liever niet meer opjagen, laat staan dat ik anderen constant wil opjagen. Dus ik liep mooi achteraan met een groepje kinderen. Juist door af en toe te treuzelen en van het pad af te gaan, ontdekten we mooie dingen, bijzondere bloemen, een slak op de weg en er ontstonden ook de mooiste gesprekjes. Van wie moeten we altijd maar op een draf doordraven? Van onszelf? Het kan soms ook zo lekker zijn om gewoon eens te treuzelen, genieten van het moment om vervolgens volop te kunnen gaan voor de dingen waar jij blij van wordt.
Kinderen hebben van zichzelf geen haast en die van ons laten zich ook zeker niet drijven. Soms is dat lastig, om ze op tijd op school te krijgen bijvoorbeeld maar ik ben ook zo blij voor ze dat ze die druk niet voelen. Dat ze ergens mee bezig zijn wat zij leuk of belangrijk genoeg vinden dat de rest er even niet toe doet. Wij leven met z’n allen op de klok. Kinderen maken zich daar geen seconde druk om. Hoe lekker is dat?
Mama speel je mee?
Het komt misschien over dat ik altijd de rust zelve ben. Nou dat is bij mij ook zeker niet altijd het geval. Ik heb ook mijn dagen wel dat het mij te veel wordt, dat ik honderdduizend dingen “moet” doen, niet wetende waar te beginnen, met een vol hoofd afwezig rond loop, mopper. Weet je wat mij dan echt kan helpen? Spelen! Ik had vorige week nog zo’n %#$#%^dag. Ik ben toen uiteindelijk maar een potje gaan voetballen met de kinderen. Wat knap ik daar weer van op. Ik zag de dingen weer vanuit een heel ander perspectief en ik was weer stressvrij. Ik kan daar van genieten, echt meespelen met de kinderen. De kinderen vinden het geweldig als ik voetbal, radslagen met ze in de tuin maak of mee spring op de trampoline en ik voel me dan ook vrij, onbevangen, zonder zorgen en weer even kind als ik het doe. Dus vooral blijven spelen zou ik zeggen.
Waarom?
Kinderen kunnen heerlijk relativeren en je aan het denken zetten. De juiste vragen op het juiste moment. Soms vragen kinderen zo door, waarom, waarom, waarom dat je het op een gegeven moment zelf ook niet weet waarom iets zo moet/hoort. Als ik geen duidelijk antwoord meer heb dan hebben ze mij aan het denken gezet over de dingen die we als vanzelfsprekend doen of zeggen. Kinderen zijn ook kanjers in omdenken. Dat is soms net wat je nodig kan hebben, het van een andere kant bekijken.
Als kinderen bepaald gedrag vertonen wat we ervaren als lastig dan zijn we al snel geneigd om vooral het gedrag aan te pakken. Maar veel interessanter is het om te achterhalen waarom je kind dit gedrag vertoont. Wat wil je kind hiermee vertellen? Waar komt het vandaan. Waarom raakt het je als ouders zo? Welke spiegel houdt je kind je voor. Om hierachter te komen moet je de dingen vaak vanuit een ander perspectief bekijken.
Wij kunnen zo veel van onze kinderen leren als we op een andere manier naar ze kijken. Doe er je voordeel mee zou ik zeggen.
0 reacties