Wat ik vaak terug krijg van andere moeders die ook in het verleden geworsteld hebben met hun verlegenheid en onzekerheid dat ik zo herkenbaar schrijf. Dat het net is alsof ze hun eigen verhaal lezen. Ze herkennen het gevoel zo uit hun eigen jeugd. Nu ze zelf moeder zijn willen ze hoe dan ook voorkomen dat hun kind diezelfde worsteling moet doorstaan. Ze willen niks liever dat hun kind vrij en blij is, stevig in zijn schoenen staat, zichzelf durft te laten zien en van zich te laten horen. De moeders die het herkennen uit hun eigen jeugd zijn er stuk voor stuk op gebrand dat ze het voor hun kind anders en gemakkelijker willen. Daar doen ze alles aan. Maar lukt dat ook?
Ze doen hun uiterste best. Maar soms bedruipt ze het gevoel dat de geschiedenis zich herhaalt. Ze zien in hun zoon of dochter het kleine meisje dat er nog in hun zelf schuilt. Het kleine meisje dat soms bang was, zich soms afgewezen voelde, dat zich op de achtergrond hield en veilig in haar schulp bleef, zich aanpaste, dat haar gevoel niet uitte, dat niet voor zichzelf opkwam. Dat raakt. Dat maakt ook dat je vaak ongemerkt vanuit het gekwetste kind handelt en reageert en niet vanuit de volwassen ouder die je nu bent. Dat maakt ook dat het zo lastig kan zijn om je kind goed bij te staan in de omgang met zijn verlegenheid.
Ik ben er van overtuigd dat alle ouders het beste willen voor hun kind en daar alles aan doen wat binnen hun vermogen ligt. Maar soms is het heel lastig om te weten waar je goed aan doet. Het is als je er midden in zit soms ook heel lastig om te zien. Hoe help je je kind dan omgaan met zijn verlegenheid en onzekerheid? Hoe fijn zou het zijn als je iemand hebt om mee te sparren? Iemand die je begrijpt, je bijstaat en iemand die het je van de andere kant laat bekijken. Iemand die jou op een liefdevolle manier inzicht en vertrouwen kan geven.
0 Reacties