Een beetje minder opvoeden graag..

Wat zijn we er allemaal druk mee, het opvoeden van onze kinderen. We lezen opvoedboeken, hebben het er met andere ouders over, struinen het internet af naar tips en dé oplossing voor onze opvoedproblemen, wikken en wegen, welke kant gaan we op, welke opvoedstrategie hanteren we. Het houdt ons allemaal bezig.

Ik heb recent een heel interessant boek gelezen. Daarin werd mij nog eens heel duidelijk waar ik eigenlijk al heel erg lang naar neig. Dat is met z’n allen wat minder bezig te zijn met opvoeden, met hoe het hoort, met het doorgeven van normen en waarden maar meer met zorgen voor je kind én voor jezelf. Opvoeden staat voor een kind vormen naar normen en waarden van de opvoeder en de samenleving. Opvoeden gaat heel erg op voorbereiden voor later, bepaalde dingen aanleren en meegeven want dat is nu eenmaal voor je eigen bestwil. Geloof papa en mama nou maar, later zul je ons dankbaar zijn dat we je dat geleerd hebben. Maar daar heeft een kind nu vaak helemaal geen boodschap aan.

Waar heeft een kind nu behoefte aan?

Dat er voor hem wordt gezorgd. Zorgen voor staat voor dat je moeite doet om iemand in een goede toestand te brengen of houden. Waar het kind nu behoefte aan heeft is dat je er voor hem bent, oprechte liefde en aandacht geeft, dat er voor hem wordt gezorgd, dat ze mogen ontdekken wie ze zijn, dat ze mogen leren met vallen en opstaan. Zorgen gebeurt in het hier en nu. Maar niet alleen zorgen voor je kind, ook zorgen voor jezelf is daarbij heel erg belangrijk. Als jij niet voor jezelf zorgt, kun je ook niet voor je kind zorgen. Als jij voor je kind én jezelf zorgt betekent dat dat je rekening houdt met de behoeften van jullie allebei. Dat betekent ook dat er wel degelijk grenzen zijn, niet zozeer regels omdat het nou eenmaal zo hoort, maar grenzen waar je bewust voor hebt gekozen omdat je daarmee voor je kind én voor jezelf zorgt. Ga voor jezelf als ouder na waar jouw grenzen liggen. Laat je niet beïnvloeden door de omgeving, volg daarin je eigen weg.

We denken als ouder vaak constant te moeten bij sturen, ingrijpen en het vaak beter te weten dan onze kinderen. Maar is dat ook zo? Weten wij het echt beter of doen we bepaalde dingen gewoon omdat we dat van huis uit zo hebben meegekregen of omdat het zo hoort? Ik krijg regelmatig een kritische vraag of relativerende opmerking van onze kinderen. Ze zetten mij in ieder geval aan het denken. Ik denk dat we heel veel van kinderen kunnen leren als we het maar willen zien.