Een heel aantal jaren hield ik mezelf kleiner dan dat ik ben. Zodra ik moeder werd hoefde ik niet zo nodig ook nog carrière en tijd voor mezelf, ik was er voor ons gezin, wat ik daarnaast wilde en belangrijk vond deed er niet meer zo toe voor mij en dat wist ik eerlijk gezegd ook niet meer. En als er toch iets in gedachten op kwam dan kwam ook gelijk dat stemmetje om de hoek die dingen zei als: ‘wie ben ik om dat te doen? Dat kan ik toch helemaal niet. Dat is onmogelijk in combinatie met het gezin’. Dus ja dan bleef ik mezelf klein houden, was er volledig voor het gezin en was er van groei geen sprake. Maar laat het nou net groei zijn dat je nodig hebt om zelfvertrouwen te krijgen.
Tot ik in 2017 besloot het roer om te gooien. Ik koos er bewust voor om naast moeder ook mezelf te zijn en een verschil te kunnen maken. Ik zocht uit wie ik ook al weer ben en wat ik belangrijk vind en wil gaan doen en ben dat ook gaan doen.
Ik merk een duidelijke verschuiving.. niet alleen bij mezelf maar ook bij onze kinderen. Wat zijn we samen gegroeid. We kunnen meer dan we dachten. Of eigenlijk niet, we zijn er nu van overtuigd dat we meer kunnen waardoor we meer kunnen en meer doen. Onze gedachten hebben heel veel kracht. Als we denken iets niet te kunnen dan kunnen we het ook niet, dan zal het niet lukken. Als we in staat zijn deze negatieve gedachten om te buigen naar positieve komen we veel verder. Natuurlijk lukt niet alles maar als je iets wil is het zeker wel het proberen waard om er voor te gaan.
Ik merk deze verschuiving in kleine dingen bij onze kinderen. In plaats van spannende dingen uit de weg te gaan durven ze nu meer ergens voor te gaan en zijn ze ook meer overtuigd van hun eigen kunnen. Afgelopen zomer bijvoorbeeld toen onze dochter van toen nog 4 jaar dacht zonder zwembandjes te kunnen zwemmen. Ze stond erop om iedere dag van onze vakantie even met ons te oefenen zonder bandjes zodat zij al kon zwemmen voordat haar zwemles begon. Het leren zwemmen is niet helemaal gelukt maar ze heeft het wel geprobeerd. Ze ging er vol voor. Een tijdje geleden deed onze zoon (7) mee aan een sponsor obstacle run. Vorig jaar hoorde ik hem nog zeggen dat hij daar niet aan mee wilde doen, dat hij daar toch niet goed in is. Dit jaar was het anders, hij wilde zeker weten mee doen en zei zelfs voor de run begon: mam ik ga proberen te winnen. Dat heeft hij inderdaad gedaan. Met een vuurrood snuutje kwam hij juichend als tweede over de finish. Apetrots ben ik op hem. Dat zou ik ook zijn als hij als dertigste over de finish was gekomen. Waar ik zo trots op ben is dat hij er voor is gegaan en zich niet langer door die beperkende gedachten liet tegenhouden. Gedachten die hij eerder wel had, gedachten die ik eerder ook had.
Gedachten die ons ervan weerhouden ergens voor te gaan. Gedachten die ons kleiner houden dan we zijn.
Ik ben er van overtuigd dat als jij als ouder groeit, je kinderen met je mee groeien.
0 reacties