Jouw stille kracht, dat was ik eigenlijk al vanaf mijn 14e jaar, vanaf mijn eerste bijbaantje. Maar toen was ik letterlijk jouw stille kracht.
Ik kom uit een boerengezin, hard werken is me met de paplepel ingegoten. Als ik ergens diep respect voor heb is het voor de boeren die voor dag en dauw opstaan en 7 dagen in de week keihard werken om te zorgen dat we allemaal kunnen eten en drinken. Het is keihard werken maar het is veel meer dan dat, het is hun passie, het is hun leven. Als het dat niet is zou je het niet vol kunnen houden. Ik heb altijd het voorbeeld gehad van hard werkende ouders, broer en zussen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik dit mee heb gekregen. Ik heb er zeker profijt van gehad. Maar tegelijkertijd kan dit ook een valkuil zijn.
D’r an!
Met onze bruiloft afgelopen september haalden mijn vriendinnen gekscherend in een stukje aan dat “Jouw stille kracht” staat voor arbeidskrachten onder het motto van niet te veel praten maar d’r an! “An ‘t wark” zoals we dat hier in de Achterhoek zeggen. Ik kan er nu smakelijk om lachen maar dat is echt hoe ik jaren gewerkt heb. Tijdens een eerste “functioneringsgesprek” bij mijn bijbaantje toen ik 16 was kreeg ik te horen dat het niet zo leuk was om met mij te werken. Ik liet een ander namelijk niks doen. Ik trok alles naar me toe. ‘Ik zal het wel doen. Kom maar, ik doe het zelf wel even’. Nog harder lopen om waardering te krijgen. Ik haalde waardering uit prestaties. Ik probeerde me goed te voelen om wat ik deed en niet om wie ik was.
Goed zoals je bent
Ik was behoorlijk perfectionistisch en was niet snel tevreden over mezelf. Perfectionisme is het volmaakte nastreven. Het is niet snel goed genoeg en het is nooit klaar. Altijd is er iets wat beter kan. Daardoor ga je gemakkelijk over je eigen grenzen. Ik zie om me heen ook kinderen die hier mee worstelen. Kinderen die de lat heel hoog voor zichzelf leggen. Vaak zijn het kinderen die gevoelig zijn en heel goed aan kunnen voelen wat er van hun verwacht wordt. Het kan zijn dat kinderen daardoor enorm hun best gaan doen en altijd perfectie nastreven en volledig over hun eigen grenzen gaan. Maar het kan ook als gevolg hebben dat ze juist uitdagingen uit de weg gaan omdat ze bang zijn om fouten te maken. Dan ontwikkelen ze faalangst. Zowel bij faalangst als bij perfectionisme schuilt een onderliggende angst om niet goed genoeg te zijn.
Bewijsdrang
Ik had een enorme bewijsdrang. En nog steeds heb ik dat streberige wel een klein beetje in mij maar ik doe het nu voor mezelf, zet het niet blind in en ik ga daarbij niet meer over mijn eigen grenzen. Ik zet het in voor mijn eigen dromen. Dat is het verschil. Ik doe het voor mezelf, omdat ik het wil. Ik wil nog steeds kwaliteit leveren en hard werken ben ik niet vies van. Ik hou er ook nog steeds van om af en toe echt fysiek werk te doen en aan het eind van de dag moe en voldaan te zijn. Een dag flink in de tuin aan het werk doet me altijd goed. Niks mis mee. Maar ik hoef mezelf niet meer zo te bewijzen en waardeer mezelf evengoed als ik een dagje wat minder heb gedaan. Ik weet nu dat ik het in zette om mezelf te bewijzen, als ik maar hard genoeg werk ben ik ook genoeg. Als ik nog harder werk word ik gewaardeerd. Ik zocht bevestiging van buitenaf. Hoe mooi zou het zijn als we onze kinderen mee kunnen geven dat ze goed genoeg zijn.
0 Reacties